Wiersze? Na cóż mi one?

Jakże mam pisać wiersze radosne,

kiedy w sercu smutek przebywa?

Nie ma ptaków zwiastujących wiosnę

ni  dusza do śpiewu się nie wyrywa.

Dlaczego chodząc boso po piasku, 

nie czuję kamieni wbijających się w stopy?

Dlaczego w okół nie słychać wrzasku

i nadzieja tonie w morzu czarnej ropy?

Stań dziś do walki, drogi rycerzu

i pokaż światu na co Cię stać. 

Nie stój bezradny na stromym wybrzeżu,

mówiąc, że nie masz sił, by dalej grać.

Kodeks niech prawem Twoim się stanie.

Dla damy serca z całej siły walcz. 

Byś mógł wierzyć, zwyciężać i zdobywać dla niej. 

-Bądź ambitny i podążaj do celu.-

Czyż nie słyszałeś nigdy zdania tego?

Kierować nim chciało się wielu

jednakże paru do końca przestrzegało zasad jego. 

Jaki więc morał z tego przesłania?

Taki, że życie różne strony ludziom odsłania...