"Ona"

Dziewczyna smutna chodzi po ulicy.

W brudnej bluzce, podartej spódnicy.

Nie ma co jeść, nie ma co pić. 

Nie chce jej się już nawet żyć.

Dziewczyna smutna, zapłakana bardzo,

Gdy małe rączki z zimna jej marzną,

Gdy chłodny wiatr owiewa głowę

I słychać pieśni Bożonarodzeniowe.

 Dziewczyna domu nie ma od lat wielu.

Dlaczego nie pomożesz jej przyjacielu?

Dlaczego zostawiłeś ją samą sobie,

By umierać musiała w głodzie i chorobie?

 Już zimno na dworze, a ona wciąż siedzi

Na brudnej ławce i oczyma nas śledzi...

Czy nockę przetrwa? Czy wytrzyma do rana?

Tak siedzi i myśli ogrzewając kolana.

Kto jej pomoże? Kto wiary da? 

Aby przeżyła istota mała ta.

Nikomu nie śpieszno, by pomóc dziewczynie.

A ona na oczach naszych ginie.

Takie jest życie, gdy nie ma już domu

Wtedy nie zależy już na niej nikomu.

Dziewczyna umiera, a z nią i nadzieja, 

Że świat na lepsze będzie się zmieniał.